Διομήδης-Κυριακός

Επώνυμο γνωστής οικογένειας από τις Σπέτσες, μέλη της οποίας διακρίθηκαν κατά τον 19ο και τον 20ό αι. 1. Αλέξανδρος (Αθήνα 1875 – 1950). Οικονομολόγος και πολιτικός. Ήταν γιος του Νικολάου Δ.-K. (βλ. 6.). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία και στη Γερμανία. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως νομάρχης Αττικοβοιωτίας. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Σπετσών το 1910 με το κόμμα των Φιλελευθέρων και διορίστηκε υπουργός Οικονομικών (1912), Δικαιοσύνης (1915) και Εξωτερικών (1918). Διαχειρίστηκε τα οικονομικά ζητήματα της χώρας σε πολλές διεθνείς διασκέψεις. Διετέλεσε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας (1923) και της Τράπεζας της Ελλάδας (1928), πρόεδρος του Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου (1931-41), αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σοφούλη (1949) και πρόεδρος της συμμαχικής κυβέρνησης Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, Σοφοκλή Βενιζέλου, Παναγιώτη Κανελλόπουλου (1949-50). Εξελέγη ακαδημαϊκός το 1946. Έγραψε αρκετά βιβλία και μελέτες για οικονομικά και ιστορικά θέματα. 2. Αναγνώστης (19ος αι.). Αγωνιστής του 1821. Με το ιδιόκτητο πολεμικό πλοίο του, Τιμολέων, πήρε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς (1821) και σε πολλές ναυμαχίες στο Αιγαίο και στον Κορινθιακό. To 1826 διακρίθηκε στη ναυμαχία της Μυτιλήνης και τον επόμενο χρόνο ακολούθησε τον ναύαρχο Κόχραν στην εκστρατεία του κατά της Αλεξάνδρειας. 3. Αναστάσιος (1843 – 1923). Θεολόγος και πανεπιστημιακός. Αποφοίτησε από τη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του σε διάφορα πανεπιστήμια της Γερμανίας. Αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και κατόπιν επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου διορίστηκε υφηγητής της συμβολικής στη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1868 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της εκκλησιαστικής ιστορίας και το 1872 τακτικός καθηγητής της ίδιας έδρας στη θεολογική σχολή. Παράλληλα, δίδαξε για περισσότερα από 40 χρόνια στη Ριζάρειο Σχολή. Διετέλεσε, επίσης, μέλος της επιτροπής του υπουργείου Εξωτερικών για την ενίσχυση της Εκκλησίας και πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1895-96). Ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δράση και πολλά έργα του μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες. Τα κυριότερα από αυτά τιτλοφορούνται Εκκλησιαστική ιστορία, Αντιπαπικά και Λόγοι του πιστού. 4. Ιωάννης (Σπέτσες 1790 – 1825). Αγωνιστής του 1821. Διακρίθηκε σε πολλές ναυμαχίες στη διάρκεια της Επανάστασης, ως πλοιοκτήτης, κυβερνήτης και τελικά υποναύαρχος, επικεφαλής της σπετσιώτικης μοίρας. Υπήρξε από τους κύριους υποκινητές των εξεγέρσεων της Τήνου, της Χίου, της Μυτιλήνης και της Θεσσαλομαγνησίας. Ιδιαίτερα γνωστή είναι η συμβολή του στις νικηφόρες συγκρούσεις του ελληνικού ναυτικού με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στη Σάμο (Ιούλιος-Αύγουστος 1824), στις οποίες έλαβε μέρος με 28 πλοία του νησιού του. Αποτέλεσμα των αγώνων αυτών ήταν η ματαίωση του σχεδίου της Πύλης, που προέβλεπε την καταστροφή της Σάμου μετά από καταστροφή των Ψαρών. Μνημονεύεται επίσης για τον προσωπικό του ηρωισμό στην επιτυχή επιχείρηση του ελληνικού στόλου για εφοδιασμό του πολιορκημένου Μεσολογγίου με τρόφιμα (1825). 5. Κυριακός (Σπέτσες 1811 – Νάπολη Ιταλίας 1869). Πολιτικός και νομομαθής. Υπηρέτησε για κάποιο διάστημα στον εισαγγελικό κλάδο. Εξελέγη επανειλημμένα βουλευτής Σπετσών και το 1843 ορίστηκε εισηγητής της επιτροπής για τη σύνταξη νέου Συντάγματος. Το 1851 διορίστηκε καθηγητής του συνταγματικού και του διεθνούς δημοσίου δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τα ταραχώδη έτη 1862-64 διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Διετέλεσε πρωθυπουργός για σύντομο χρονικό διάστημα την άνοιξη του 1863 και λίγο αργότερα, ύστερα από ψήφισμα της Εθνοσυνέλευσης της οποίας ήταν πρόεδρος, ανέλαβε εν λευκώ τη διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας. Υπήρξε Σύμβουλος της Επικρατείας και μετά την κατάργηση του Συμβουλίου επέστρεψε στην πανεπιστημιακή διδασκαλία. Έγραψε πολλές μελέτες και διατριβές και μετέφρασε, με αξιόλογες προσθήκες και επεξηγήσεις, το έργο του Α.Β. Έφτερ Αλληλεθνές της Ευρώπης δίκαιον (1860). Κλασικό έργο του είναι η δίτομη Ερμηνεία του Συντάγματος (1864). Περίληψη του έργου αυτού είχε ήδη δημοσιευτεί με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης του 1864 ως παράρτημα των πρακτικών της. Σημαντική επίσης είναι και η μελέτη του Περί της δικαστικής ευθύνης των υπουργών (1866), η οποία θεωρείται πρότυπη στο είδος της. 6. Νικόλαος (1842 – 1903). Νομικός και πανεπιστημιακός. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Ήταν μέλος της κεντρικής επιτροπής που συστάθηκε αμέσως μετά το ξέσπασμα της Κρητικής επανάστασης (1866) και είχε ως έργο την υποστήριξη του αγώνα με κάθε μέσο. Το 1874 διορίστηκε υφηγητής της πολιτικής δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο διάστημα 1875-77 έκτακτος καθηγητής στην ίδια έδρα. Επί 25 χρόνια διετέλεσε δικαστής στα μεικτά δικαστήρια της Αιγύπτου. 7. Παύλος (1839 – 1897). Λόγιος. Το 1876 ίδρυσε το περιοδικό Εστία, του οποίου είχε τη διεύθυνση έως το 1882. Από τότε το περιοδικό ανέλαβαν διαδοχικά οι Γεώργιος Κασδόνης, Νικόλαος Πολίτης, Γεώργιος Δροσίνης και Γρηγόριος Ξενόπουλος. Ο οικονομολόγος και πολιτικός Αλέξανδρος Διομήδης-Κυριακός.